Ήδη εδώ και πάνω από μία δεκαετία, στις Δυτικές Χώρες, η οικοδομική πρακτική έχει αλλάξει. Λαμβάνεται πλέον υπόψιν η Ανάλυση του Κύκλου Ζωής του Κτιρίου για τα υλικά του, τον εξοπλισμό του, τη λειτουργία του και την κατεδάφισή του. Με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουν και την οικοδομή οι διεθνής πιστοποιήσεις (όπως το LEED ή το BREEAM) λαμβάνοντας υπόψιν, όχι μόνο τη μείωση κατανάλωσης ενέγειας – όπως προβλέπει η Κοινοτική Οδηγία 2002/91 και ο νέος N3661/2008 για την ενεργειακή απόδοση των κτιρίων – αλλά και τη μείωση των γενικότερων περιβαλλοντικών επιπτώσεων που έχει το κτίριο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτό σημαίνει πως λαμβάνεται υπόψιν το περιβαλλοντικό αποτύπωμα στην κατασκευή του, στην επιλογή των υλικών του (εκλυόμενοι ton CO2 που χρειάζονται για την παραγωγή του κάθε υλικού), στη λειτουργία του και στην μελλοντική κατεδάφιση (απόρριψη υλικών- ανακύκλωση υλικών- επαναχρησιμοποίηση υλικών) μετά το πέρας του κύκλου ζωής του.
Στην Ελλάδα σήμερα ανακυκλώνεται λιγότερο από το 5%, όταν στην Ευρώπη κατά μέσο όρο ανακυκλώνεται το 30% και μάλιστα υπάρχουν χώρες που έχουν εκπληκτικές επιδόσεις στην ανακύκλωση των αποβλήτων της οικοδομής όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Δανία που ανακυκλώνουν το 90%, το 87% και το 81% αντίστοιχα.
